Kod adi: fo7
Yil : Vardir bir 25 yili
Yer : Istanbul’daki ilk evim
Tarih : Bahar

Tüm oturdugu yerler pencere kenariydi canim pencerem annem. Eger oturduysa tabii, çaliskan annem. Ya üsüyen ellerini koltugunun altina alir ya da bitiremeden gittigi danteli örer durur. Hani bizim bilgisayarin tuslarina tek tek basmamiz ve yazarak anlamlar üretmemiz gibi ince ince dokurdu dantelini. Arkasinda büyük bir bosluk olusturarak, yüregimize sevginin, ahlakin, sorumlulugun, güzelligin, iyiligin penceresini yerlesik birakarak çiçek olmaya gidene kadar ördü durdu dantelini sessizce pencere kenarinda…

Beyazi hep sevdi. Fotografta pencereden süzülen isigin beyazi gibi… Ama sanirim çok duygusal oldugundandir hep karamsarliklari yasadi fotograftaki siyah alanlar gibi… Belki de hayatindaki tek gri halinin grisiydi ya da fotograf siyah-beyaz oldugu içini arkasindaki mavi duvarin grisiydi. Çünkü en sevdigi renk maviydi, gözleri gibi yesildi ve safligini anlatan beyazdi. Karamsarlik duygusunu sik sik yasamasina karsin asla karamsarligin rengi olarak bilinen siyahi sevmezdi. Belki de kötümser olmadigi için. Fakat dogu insaninin özelliklerini de yansitirdi, “bana acikli hikayeler getir kizim” derken. Çünkü ona özel günlerde kitap hediye ederdim ve o okumayi çok severdi. Ormanin ferahligini çagristiran yesil gözlerine baktiginizda, derinlerinde bir hüzün sezerdiniz çogu kez. Belki bir köyün sahibi olan, tütün tüccari babasinin ikinci dünya savasi nedeniyle iflas etmesini, çocuklugunun en güzel döneminde yasadigi için. Belki de bizler küçükken Gerze yangininda göklere kadar çikan alevlerde tüm esyalarinin yanip kül oldugunu gördügü için. Kim bilir? Uzun uzun anlatmadiklari ruhunun derinliklerine itilmisti, tipki gözlerine derince batiginizda hissettiginiz gibi…

Fotograftaki halinin desenlerini andirircasina, ev islerinden arta kalan zamanda oturdugu pencere kenarinda dantel ördü yasami boyunca suskunca. Yazilabilse keske deryalar gibi o dantele bir öykü, bir siir. Simdi dantel kutusunun içinde bitmeyen dantelini sakliyorum ve keske dantel örerken fotografini çekseydim diyorum.

DANTEL
Toplanirken
annemin dantelleri geçti elime
birden iliskimiz
dantel dantel döküldü önüme.
Ne kadar güzel örmüs,
orman ferahligini yasatan
güzelim yesil gözleri gibi.
Bir bir kokladim
kokusunu duymak için.
Onlari ruhuma serecegim,
yasamima dantel güzelligi versinler diye.

Balkonumda diktigi çiçekler de
pembe pembe açacaklar
düslerime renk verecekler

Annemin kendi yoktu ama,
bitmeyen danteli
elimde yarim duruyordu…
Tülay ÇELLEK



ANNEM ANNEM MELEK ANNEM

Melek annem
Seni özlüyorum.
Bana umutsun
Bana sevgi
Bana çiçeksin.
Bana su
Bana günessin.
Melek annem
Sen benim
Yasamimsin
Güzelligim
Iyiligim
Her seyimsin…
Tülay ÇELLEK
ANNEME
Annemden sonra,
Hep gözlerim dolarak
geceleri yalnizlik hissetmeye basladim.
Bazen de toplulukta yasarim yalnizligi.
“Koptun yine” derler.
Bilseler ki nerelere uçtum?
Ne sevdalara
ne çiçeklere kondum?
Ne kokular yaydim dünyaya mis gibi,
Annemin güzelim kokusu gibi…
Tülay ÇELLEK