Gideyim, kalayım derken
Bir gün ansızın
Tutkularımı
Yaşamımı
Kahkahalarımı
Yeşillerimi
Güllerimi
Gençlerimi
Sözcüklerimi
Duvarsızlıklarımı
Umutsuzluklarımı
Hüzünlerimi
Biten gülümseyişlerimi
Parke taşlarımı
Bırakıverdim
Ansızın
Gibi görünse de
Birikmişti
İki sene
Onursuzluğun
Haysiyetsizliğin
Görüntüsü…
Güz – 2009
|
